น้ำเอ๋ยน้ำใจ

เนื้อเรื่อง

 ทุกๆวันในช่วงเวลาที่ค่อนข้างดึก
จะมียายชราผู้หนึ่งมายืนคอยรถประจำทาง
เพื่อที่จะกลับบ้านอยู่ที่ป้ายรถแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ด้วยความที่ป้ายที่คุณยายขึ้นนั้นเป็นป้ายแรกๆ
จึงทำให้คุณยายโชคดีได้นั่งตลอดการเดินทาง
เย็นวันหนึ่ง ซึ่งเป็นวันที่มีผู้คนมากมาย
ต่างมายืนรอที่จะขึ้นรถประจำทางคันนั้น
แต่ด้วยความโชคดีของคุณยายทำให้ได้นั่งอีกตามเคย
ในระหว่างที่รถแล่นไปเรื่อยๆ ก็มีคนที่ขึ้นและลงเกือบทุกป้าย
จนมาป้ายหนึ่งได้มีชายหนุ่มขึ้นมา
เมื่อคุณยายมองไปรอบ ๆ รถ
ก็รู้สึกแปลกใจที่ทุกคนต่างก้นั่งนิ่งเหมือนไม่เห็นว่าชายผู้นั้นขึ้นมา
ทุกคนต่างไม่ยอมที่จะสละที่นั่งของตน
ราวกับว่าเป็นเจ้าของมาแรมปี
ด้วยความที่น้ำใจของคุณยายนั้นยังคงไม่หายไป
คุณยายจึงคิดที่จะสละที่นั่งของตนให้กับชายหนุ่มผู้นั้น
แต่ก็ยังเป็นกังวลอยู่ว่าชายคนนั้นจะอายที่ต้องให้คนแก่ลุกให้นั่ง
คุณยายจึงคิดหาวิธีการจนในที่สุดคุณยายก็ลุกขึ้นเดินไปกดกริ่ง
ทำเหมือนว่าตนนั้นได้ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
เทื่อคุณยายลงมาจากรถแล้วก็มองกลับไปและพบว่าชายผู้นั้นได้นั่ง
ตามที่คุณยายได้ตั้งใจเอาไว้
เคยสงสัยบ้างไหมว่าทำไมคุณยายจึงอยากที่จะสละที่นั่ง
ให้กับชายผู้แข็งแรงกว่า  อายุน้อยกว่า
เหตุผลนั้นง่ายมาก!!!
ก็เพราะว่าชายผู้นั้นถึงแม้จะแข็งแรง  แต่เค้านั้นไม่ใช่คนที่สมบูรณ์
พูดง่ายๆก็คือเค้าคนนั้นเป็นคนพิการนั้นเอง
ลองย้อนกลับมาถามตัวเองดูซิว่าในวันนี้ตัวเรานั้นเป็นอย่างตัวละครใด
เป็นหญิงชราผู้เปี่ยมล้นด้วยน้ำใจ
หรือเป็นอย่างคนอื่นๆที่เห็นแก่ตัว
เมื่อรู้คำตอบแล้วก็ให้ถามตัวเองต่อไปอีกว่าสิ่งที่เราเป็นดีแล้วหรือยัง
อย่าปล่อยให้ใครเค้ามาว่าเราได้ว่า "เป็นคนเห็นแก่ตัว"